Ingeslikt verdriet

Angstig wacht ze mijn oordeel af.
Ze heeft net verteld hoe vreselijk alles mis ging vannacht.
Haar zoontje van 3 dagen oud huilde maar en huilde maar en ze wist niet wat te doen.
Uiteindelijk is ze in paniek de slaapkamer uitgestormd, tegen haar man gillend dat ze dit dus niet kon en dat hij het maar moest oplossen.

Ze schaamt zich rot voor haar reactie.
En nu zit ze klaar om het label 'unfit mother' van mij uitgereikt te krijgen...

Ik kijk haar aan en voel haar verdriet. De enorme onzekerheid. Het oordeel wat ze over zichzelf heeft, de schuld en schaamte die daarbij horen. Haar eenzaamheid en haar gevoel van onvermogen.

(Bij de intake voor kraamzorg heeft ze al aangegeven meer dan gemiddeld onzeker te zijn over haar aanstaande moederschap. Dat was het moment dat het kraambureau mij belde, om te vragen of ik deze speciale begeleiding te zijner tijd wilde gaan doen.
Graag natuurlijk! Wat ik het allerliefste doe is vrouwen begeleiden naar balans in hun leven en zelfvertrouwen in hun moederrol. Het huishouden doe ik er bij...)

Ik zeg haar dat het heel verstandig van haar was om weg te lopen toen haar emoties haar overspoelden. Dat het huilen van baby's door merg en been kan gaan en dat je van pure machteloosheid soms de raarste dingen kunt doen.
Omdat je denkt dat het aan jou ligt.
Omdat je niet wilt dat je kindje lijdt.
Omdat het huilen na een tijdje als aanklacht tegen jou kan gaan klinken.
Omdat je niet begrijpt wat er is, en dat je razend of bang maakt, of je je superstom voelt.

Ongelovig kijkt ze me aan. Ze dacht er van langs te krijgen, ze krijgt een compliment.
Dit accepteert ze natuurlijk niet zonder slag of stoot, ze probeert me te overtuigen van haar onacceptabele gedrag.
Ik laat haar vol vuur vertellen waarom ze fout is.
Niet omdat ik die mening deel, maar omdat ik graag wil weten met welke overtuigingen over haarzelf we hier allemaal te maken hebben...
Je kunt geen emoties en onderliggende overtuigingen opruimen voordat je ze onderkent!

Na een tijdje valt ze stil. Ze weet het niet meer en begint te huilen.
Ik nodig haar uit om alle tranen die ze in zich heeft gewoon te laten stromen, het huilen niet te onderdrukken.
Ze verklaart me voor gek en zegt dat ze dan over twee weken nog jankt.

Dat is het moment waarop ik háár tegen spreek; ik leg haar uit dat het steeds wegdrukken van emoties ze veel langer laat bestaan.
Dat ingeslikte tranen een blokkade gaan vormen.
Dat je voor het niet willen voelen van pijn en verdriet een prijs betaalt. 
Dat je dan gevoelens van vreugde, verbondenheid en liefde ook minder diep kunt beleven. 
Dat ik nog veel meer over de kracht van emoties kan vertellen, maar dat dit niet het moment is, want ze doet nu iets heel belangrijks: huilen!

Vervolgens laat ik haar zonder verder commentaar het volgende youtube-filmpje zien:

Ze huilt ongeveer 10 minuten hartverscheurend en haalt daarna opgelucht adem.
Waarna ze haar zoontje knuffelt en wij een heel verhelderend eerste gesprek over haar onzekerheid hebben.

Het wordt een mooie kraamtijd. Met prachtige, intense gesprekken.

In de 3e en 4e maand na de geboorte van haar zoon komt ze nogmaals bij me, om wat oude emoties op te ruimen.
Ze voelt zich nu lichter én zekerder dan dat ze voor mogelijk hield.


-------------------------------------------------------------------------------

De kracht van het uiten van emoties en het omvormen van je onderliggende overtuigingen blijft mij verbazen. Zelf heb ik jarenlang alles binnen gehouden en dat heeft me heel wat levensenergie en tijd gekost.
Gelukkig heb ik nu de tools, expertise en levenservaring om mijzelf en anderen bij dit proces te begeleiden!

Zelf iets te melden over de kracht van emoties? Ik ben benieuwd naar jouw verhalen.
Dat kan natuurlijk onder de deze blog.

Voor privéberichten - bijvoorbeeld over op dit moment nog geblokkeerde emoties, waarbij je wel wat hulp kunt gebruiken - kun je me natuurlijk mailen op klaartje@springtijcoaching.nl

Relatie-advies van een negenjarige

We klimmen over de duinen naar het strand.
Zonder inleiding meldt bonuskind me dat hij niet van plan is te gaan trouwen.
Ik zeg hem dat hij dat natuurlijk helemaal zelf mag weten en vraag hem vervolgens of ik mag weten waarom niet?

Hij heeft echt geen zin in een vrouw die hem de hele tijd klusjes laat doen en waarvan hij hard moet werken terwijl zij op de bank zit te relaxen, zegt hij.
Ik geef hem groot gelijk. (En vraag me intussen af hoe hij aan dit beeld komt...)

We raken in gesprek over liefde en relaties, over gelijkwaardigheid, vriendschap naast verliefdheid, elkaar vrij laten om je te ontwikkelen én in elkaar blijven investeren, moeite voor de ander doen.
In eerste instantie denk ik dat ik veel te moeilijke onderwerpen voor hem aansnijd, maar dat blijkt een ongegronde angst; hij praat enthousiast mee, vertelt hoe hij er over denkt en stelt zinnige vragen.

Ineens valt hij stil.
Ik vraag hem wat er is.
"Klaartje, je moet papa vaker laten merken dat je verliefd op hem bent hoor!"
krijg ik als antwoord.

Perplex kijk ik hem aan.

Ik knuffel mijn lief regelmatig als hij er bij is, stuur hem youtube-liefdesliedjes en statusupdates (met hartjes...) op Facebook, heb overal foto's van hem, vertel bonuskind én zijn vader regelmatig hoeveel ik van ze houd.
Er zijn nogal wat mensen om mij heen die zich afvragen of het vlinders-in-buik-stadium ooit ophoudt bij mij, ik houd het al bijna 4 jaar vol om zeer regelmatig intens verliefd te zijn.

Dan realiseer ik me, dat hij nog geen Facebookprofiel heeft, er heel vaak niet bij is als ik een verliefde bui heb én dat ik me enigszins inhoud qua vrijerij als hij er wél is.
Ik wil dat hij ziet en voelt dat er genegenheid en chemie tussen ons is, ik wil niet dat hij gegeneerd raakt over zijn uitgebreid zoenende vader...

"Vind je dat ik papa dat te weinig laat merken dan?" vraag ik schaapachtig als ik van mijn verbazing bekomen ben.
"Ja, veel te weinig", antwoordt hij opgewonden, "straks wil hij een andere vrouw, Klaartje, en dat zie ik echt niet zitten!"

Ik ben ontroerd en aangeslagen tegelijk.
Ontroerd, want dit is niet de eerste keer dat hij me duidelijk maakt dat ik wat hem betreft voor altijd bij zijn vader moet blijven.
Aangeslagen, omdat dit jochie, net als alle kinderen van gescheiden ouders, net als ik zelf op zijn leeftijd, zijn blindelingse vertrouwen in de liefdesrelaties van zijn ouders al is kwijtgeraakt.

Die gevoelens kunnen wel even wachten, ik ben op dit moment tenslotte in een Uitermate Belangrijk Gesprek verwikkeld.
Mijn pogingen om het tobbende mannetje naast mij gerust te stellen, door te vertellen wat ik zoal voor zijn vader voel en doe, komen duidelijk niet aan.
Het is allemaal wel aardig, maar totáál ontoereikend in zijn ogen.
Om de relatie nu en in de toekomst veilig te stellen dient er direct een verleid-plan opgesteld te worden...

Met een frons tussen zijn wenkbrauwen draagt hij me bloedserieus een aantal dingen op:

1.  Geef papa complimenten en applaus voor wat hij goed doet, iedere dag.
2. Als je iets niet leuk vindt, mag je dat maar 1x zeggen en daarna zeg je dat je hem toch nog lief vindt.
3. Je moet lachen als papa je iets vertelt!
4. Kijk verliefd en geef hem knipoogjes, dat vindt hij leuk.
5. Koop een moppenboek en leer de moppen uit je hoofd; mannen houden van grapjes, dus die moet je ze vertellen...

Terwijl mijn mond langzaam open zakt van dit lijstje, barst mijn lief in een bulderend gelach uit, omhelst zijn zoon en bemoeit zich ineens ook met het gesprek; dat moppenboekje moet er heel gauw komen, zoonlief begrijpt wat mannen leuk vinden!

Vader en zoon rennen naar de waterlijn, mij in gedachten verzonken achterlatend...

                   -------------------------------------------------------------------


Ben benieuwd of jullie ook wel eens met je mond vol tanden hebben gestaan, na een onverwacht advies van je (stief)kinderen? Laat me meelachen, vertel je verhaal in de reacties alsjeblieft!

Elke dag vakantie!

Wat hebben we het toch allemaal druk. We kijken met z'n allen uit naar het volgende echt vrije weekend, over een maand, wanneer er geen 3 sociale afspraken in de agenda staan. We rekenen uit wanneer we ons weer een vakantie kunnen veroorloven.

In de tussentijd staan we voor dag en dauw op, om in de 16 á 18 uur die we in een dag proppen zo veel mogelijk lijstjes te kunnen afwerken op zo veel mogelijk gebieden.
Niet alleen geven we onszelf voor de volle honderd procent op ons werk, ook thuis werken we ons een slag in de rondte; was, afwas, taxi-diensten, huiswerk, mantelzorg, maaltijden, broodtrommels...

Een moderne vrouw weet hoe belangrijk vriendinnen voor haar zijn, dus op gezette tijden wordt daarmee afgesproken. Dan willen we nog fit en slank blijven, er dient gesport te worden; met een beetje geluk heeft een goede vriendin dezelfde hobby, dan kunnen we 2 vliegen in één klap slaan en samen gaan hardlopen of zwemmen.

We willen weten wat er in de wereld gebeurt, maar voor de krant hebben we geen tijd; we volgen het nieuws in de auto, als we tenminste niet gebeld worden. Voor onze eigen ontwikkeling volgen we een cursus.

Van alle kanten worden we gewaarschuwd dat partners gemakkelijk uit elkaar groeien, dus ook daar dient quality-time voor gereserveerd te worden; 3 maanden achter elkaar te moe zijn om te vrijen doet de relatie vast geen goed...
Maar van binnen bouwt zich een spanning op, een continu aanwezig gevoel van stress en controle, dat romantiek en intimiteit, maar ook onze levensvreugde in het algemeen behoorlijk in de weg kan staan.

Overdreven?
Was het maar zo!

Veel vrouwen die ik begeleid zijn de balans tussen werken en ontspannen, tussen controle en overgave volledig kwijt.
Daarnaast zijn ze zo druk bezig om voor hun omgeving te zorgen, om een goede werkneemster, moeder, vriendin, dochter en partner te zijn, dat ze hoegenaamd geen privétijd hebben.

Natuurlijk help ik bij het stellen van prioriteiten, leren nee zeggen en delegeren.
Maar om energie aan anderen uit te delen, moet je eigen batterij wel opgeladen zijn.
Mijn grootste aandachtspunt is daarom het systematisch inbouwen van tijd voor jezelf.

Dagelijks werk je hard, loop je stress en vermoeidheid op, ben je heel serieus bezig met je taken en zelfgestelde doelen.  Je zou ook dagelijks bezig moeten zijn met plezier hebben.
Ontspannen en genieten wil je niet vooruitschuiven naar vakantie of pensioen!

Om heel goed te worden in vrij zijn en leuke dingen doen, legde ik mijzelf een jaar geleden de 'verplichting' op om iedere dag een uur vakantie te vieren.
Na de eerste onwennige weken wil ik nu niet anders meer. Daarnaast raad ik het iedereen aan. (Sommige mensen zouden zeggen 'dringt ze het iedereen op' :-))

Een paar voorbeelden van mijn #vakantievaneenuur activiteiten?
*een rondje fietsen en mijn hoofd lekker leeg laten waaien
*een (strand)wandeling met mijn fototoestel mee, om mooie luchten te fotograferen
*een uurtje lezen (géén studieboek, hoe graag ik die ook lees) met een kopje thee
*lekkere muziek opzetten en in de kamer dansen terwijl ik meezing
*een collage van foto's maken
*met mijn mp3speler op de bank liggen en naar muziek luisteren

Voor mij vallen sociale activiteiten niet onder mijn #vakantievaneenuur, omdat ik introvert ben en het beste oplaad van tijd alleen, hoe graag ik me ook met anderen omring.
Dat wil zeggen dat een vriendin bellen voor mij niet telt, terwijl iemand anders er compleet van wordt opgeladen. Het is even puzzelen wat voor jou persoonlijk het beste werkt...

Ik ben benieuwd hoe anderen zich op dagelijkse basis opladen.
Wat zijn jouw favoriete vakanties van één uur?
Ik hoop het te lezen bij de reacties, wie weet doe ik nog wel een paar fantastische nieuwe vakantie-ideetjes op!

Portret van een parttime gezinsleven

De drie weken gezinsvakantie met vriend en bonuskind zitten er alweer op; ze zijn voorbij gevlogen en zoals altijd kost het me wat tijd om af te kicken van de interactie, intimiteit en gezelligheid die we met z'n drietjes delen.
Het voelt wat leeg, zo zonder dat lieve joch om ons heen...
Tegelijkertijd hoef ik me nu niet meer steeds af te vragen of wat ik doe wel pedagogisch verantwoord is en heb ik meer tijd voor mijzelf, dat is ook wel weer lekker.

Omdat in onze situatie de afstand te groot is voor co-ouderschap, is er geen andere mogelijkheid dan het vormen van een weekend- en vakantiegezin. Gelukkig kan mijn vriend aan het begin van 'onze' weekends zijn zoon wel vrijdags van school halen, zodat hij nog wat contact houdt met zijn dagelijkse leven.
En sinds zoonlief oud genoeg is, zijn we regelmatig op Skype te vinden met z'n allen.
De mogelijkheden van videogesprekken zijn eindeloos; bijkletsen, gekke bekken trekken, spelletje met papa doen, huiswerk maken... en twee weken geleden gaf hij zijn moeder een virtuele rondleiding door ons -op dat moment niet erg opgeruimde- vakantiehuis... :-)

Weekendvaders vallen nogal gemakkelijk in de 'pretpark-en-sinterklaas-relatie-valkuil'.
Hoe logisch dit ook is ( je hebt tenslotte maar weinig tijd samen, dus waarom zou je die niet zo leuk mogelijk besteden?), wij willen dit juist niet. We streven naar een zo normaal mogelijk gezinsleven binnen de beperkte tijd en ruimte die ons gegeven is.
Mijn vriend wil vader zijn, geen speelkameraadje.
Dat klinkt mooi, maar is niet gemakkelijk te realiseren; de dagelijkse routine van het naar school en sportclubs gaan, gaat volledig aan ons voorbij. Iedere 14 dagen opnieuw blijkt dat een weekend erg kort is.

Vakanties zijn heerlijk, want dan is er meer tijd.
Ik heb dit keer de eerste 2 delen van Harry Potter voorgelezen. Vader en zoon hebben meerdere levels van een computerspel kunnen uitspelen (vraag me niet welk spel, hun game-tijd is mijn privé-tijd!).
We hebben dagelijks kunnen zwemmen, vliegeren en fietsen.
Neefje en nichtje kwamen 5 dagen logeren (bonuskind door het dolle heen en wij na die tijd behoorlijk moe, maar het was een geslaagde logeerpartij!).

In drie weken tijd komen er natuurlijk ook heel wat 'was je haren, poets je tanden, ruim je troep op'-momenten voorbij. De laatste week kwam daar nog iets anders bij; meneer ging iedere dag een kwartiertje vroeger naar bed, om zijn moeder niet op de eerste schooldag op te zadelen met een kind met een vakantie-jetlag.
We waren best tevreden met onszelf; zaterdagavond leverden we een fris gewassen, uitgerust, enthousiast en gebruind kind bij zijn moeder af, met een tas vol schone kleren. Maar ja, bepaalde routines die hebben wij dus gewoon niet. Zo kon het gebeuren dat zijn nagels drie volle weken lang niet geknipt zijn...

hoop voor de toekomst

Met een bosje bloemen bezoek ik de kraamvrouw van vorige maand. Niet iets wat ik normaal gesproken doe, maar zij had het net na de geboorte van haar kind zo moeilijk, dat ik nog even aanwaai nu.

Haar zoontje werd geboren met 2 klompvoetjes. Hoewel dit tijdens de laatste echo al geconstateerd was, konden de ouders het niet geloven totdat hun kind er was.
De eerste dag raakte moeder haar kind niet aan, behalve om te voeden.
Bij het verschonen van zijn luier, dat ik bewust bij haar op bed deed, durfde ze niet naar zijn vervormde voetjes te kijken. Terwijl ik zachtjes tegen hem sprak en over zijn voetjes aaide begon zij stilletjes te huilen.

Al snel kwam het hoge woord er uit; in haar geboorteland hebben kinderen met klompvoetjes nog steeds nauwelijks toekomst. Ze was er van overtuigd dat haar zoon geen soort van leven zou krijgen door zijn handicap.

Later vertelde ik haar dat de behandelmethodes in Nederland goed zijn én dat de behandeling vergoed wordt door de ziektekostenverzekering. Liet haar foto's van ingegipste babybeentjes zien. Foto's van lopende kleuters...
Ze durfde nog niet te hopen.

De eerste afspraak in het ziekenhuis was fantastisch; naast een baby met twee beentjes in het gips kregen de ouders veel informatie en het vertrouwen dat hun zoon in goede handen was.

Nu ik terug ben in dit gezin zie ik een tevreden baby, bij zijn moeder op de arm. Ze trekt zijn broek uit en laat me vol trots zijn nieuwe gips zien; de dokter heeft vanmorgen gezegd dat de stand van de voeten al verbeterd is en met dat nieuws is ze dolblij.

Ik vraag haar hoe het met haar is,  ze antwoordt me stralend dat ze nog een beetje moe is, maar dat is niet belangrijk. Het gaat goed met haar zoon, hij heeft geen pijn van het gips, hij drinkt goed en slaapt lekker, dat is wat telt! Dan geeft ze hem een dozijn kleine kusjes.

Ik krijg tranen in mijn ogen van ontroering.
Met dit kind komt het wel goed, of hij nou orthopedische schoenen nodig heeft of niet...

Weg met die to-do-list!

Het leven als student was heerlijk overzichtelijk; een lees- en studeerschema, een tentamenplanning, wat blokken in de week gereserveerd voor je bijbaan en de rest van de agenda kon gevuld worden met sociale afspraken.

Tegenwoordig puilen de agenda's van mij en mensen in mijn omgeving -naast concrete werkafspraken-  uit van de lijsten:

-een opsomming van urgente werkgerelateerde zaken,
-een ideeën-en-uitzoek-lijst,
-een gezinslijst,
-een sociale lijst,
-een boodschappenlijst...

Als de urgente lijst een bepaalde periode  teveel aandacht vraagt, groeien de andere lijsten extra hard aan.
(Soms betrap ik mijzelf er dan op dat ik een zojuist afgehandeld klusje eerst bijschrijf op één van mijn andere lijsten, zodat ik in ieder geval iets kan doorstrepen!)

Het blijft jongleren. Hoe belangrijk werk ook is, het is maar een deel van je leven. De andere aspecten verdienen ook tijd, creativiteit, en energie.
Balans tussen werk, zorgtaken, privétijd en ontspanning is van levensbelang.

Dit weekend kreeg ik op een training van Open Circles Academy een gouden timemanagementtip, die ik graag met jullie deel: Weg met de to-do-lists!!

Ik hoor je denken; maar hoe onthoud ik dan al die dingen die ik moet doen in al de verschillende levenssferen?
Natuurlijk kun je nog wel lijsten maken als geheugensteun, maar voor je dagplanning maak je een andere lijst:
Iedere dag begin je met het vaststellen van de dingen die je aan het einde van je werkdag bereikt hebt.
Vervolgens plan je deze zaken in je agenda. En dan ga je aan de slag. Simpel en doeltreffend.

En nu geen achievementlist met 12 intensieve zaken er op maken, want dat is gedoemd te mislukken!
Meer dan 6 te bereiken zaken inplannen maakt je werkdag wel heel erg lang.
Vergeet vooral niet om wat uren vrij te houden voor onvoorziene klussen, want geen tijd hebben om te reageren op voorbijkomende zaken levert stress op...

Dit is pas de vierde dag dat ik er mee werk, het is dus nog lang geen ingesleten gewoonte, maar het werkt uitstekend. Probeer het vooral uit, zou ik zeggen.

Heb je andere timemanagementtips, die voor jou goed werken?
Meld ze in het reactieveld onder deze blog, ik hoor ze graag!

Nu ga ik lunchen in de zon, zodat ik straks weer gefocust aan het werk kan.
Tot later!

Homebirth in Hungary

Ik kreeg van Elja Daae een video toegestuurd, met het volgende bijschrift:

"A 25 min documentary about a remarkable midwife. She and others are fighting to improve maternity care & women's rights with regard to labor and home births in Hungary. An issue very close to my heart. Many of the points being made I can confirm and know to be true. In fact, I experienced some of them. Shocking, I think those of you interested will find."

Ik heb met open mond gekeken; Verloskundigen die zonder andere reden dan het begeleiden van thuisbevallingen berecht worden door the Criminal Court, ziekenhuizen waar je niks in te brengen hebt en je kind 's avonds bij je weggehaald wordt en 's morgens in een sorteerbakje weer afgeleverd wordt, brrrr. Er valt nog veel te verbeteren...

Twitter als stamkroeg

Gisteren bestond Twitter 5 jaar. En was ik van plan om vandaag een blogpost te schrijven over hoe nuttig Twitter bedrijfsmatig voor mij is.
Zo volg ik het Kenniscentrum Borstvoeding @bvpuntcom om altijd op de hoogte te zijn van nieuw onderzoek en nieuwe tips. Mijn timeline wordt regelmatig gevuld met leuke artikelen over de combinatie werken en moederschap door MamsatWork. Van de week stuitte ik op ontwikkelingspsycholoog en gezinstherapeut StevenPont die een schat aan informatie over opvoeden en ontwikkeling van kinderen het web op slingert.
Of het nou over coaching, relaties, gezondheid, tekstschrijven of marketing gaat, ik zou hele lijsten met interessante professionals kunnen ophoesten...

Vandaag begon goed. Lekker geslapen, stralend weer, geen vuiltje aan de lucht. Tot ik de deur open deed om naar kantoor te gaan en zag dat onze deur beplakt was met een executieverkoop-aankondiging van de auto.

RAZEND was ik. De gemeente Rotterdam denkt dat wij weigeren bedrijfsreinigingsrecht te betalen. We hebben betalingsbewijzen gestuurd, bezwaar tegen aanmaningen van al betaalde aanslagen ingediend, ik heb twee keer uren zitten wachten bij de balie om alles op te helderen, het mag allemaal niet baten. Op de één of andere manier gaat er iets fout in hun systeem. Bij ieder contact zeggen ze dat het nu in orde is of komt, om vervolgens een paar weken later een volgend dwangbevel over dezelfde al afgehandelde aanslag te sturen.

Op dit soort momenten is Twitter heerlijk! Altijd iemand in de buurt om even tegen aan te gillen. Mensen die meeleven, je sterkte toewensen of ideeën aan de hand doen.
Natuurlijk, Twitter is een belangrijk netwerk- en kennis-instrument.
Maar als stamkroeg is het onverslaanbaar!

Altijd positief werkt niet.

 
Haar zwangerschap werd overschaduwd door een snelgroeiende tumor; de operatie werd uitgesteld tot 3 maanden na haar bevalling. Van nature een binnenvetter en een vechter stopte ze haar emoties weg. Niemand was er tenslotte mee geholpen als ze bij de pakken neer ging zitten.

Haar familie had het jaar voorafgaand aan haar zwangerschap behoorlijk wat te verstouwen gehad. Altijd was zij er voor iedereen. Op haar kon je bouwen.
Nu moest ze eens te meer sterk zijn. Haar kind zou last kunnen hebben van negativiteit, onzekerheid, angst. Dus dacht ze zorgvuldig en fanatiek positief.

Kraamtijd

Na de bevalling -wegens medische indicatie in het ziekenhuis- ontstond er wat ruimte; haar zoon leek kerngezond. Ze begon te voelen hoe moe ze was. Moe van het vechten, moe van het sterk zijn.

Ik -haar kraamverzorgende- voelde een oceaan aan niet geuite emoties bij haar. Begon te vragen, vissen, combineren. Kreeg het hele verhaal stukje bij beetje te horen. Eerst alleen vanuit dankbaar, sterk, optimistisch perspectief. Maar na een paar gebroken nachten werden de eerste barsten in het schild van optimisme zichtbaar.

Tranen

Waar de meeste kraamvrouwen opgelucht ademhalen na een -bijna standaard- huilbui op de vierde dag,  voelde zij schaamte. Haar tranen zag ze als een teken van zwakte, verlies van controle. Ik mocht het dan een goede ontwikkeling vinden, haar beviel het niets.

Vol goede moed sloeg ze zich door de eerste week heen. Daarbij geholpen door een lieve partner en een fantastische baby. We verzamelden mooie, lieve, positieve momenten.

Houvast

Met het einde van de kraamzorg in zicht praatten we over de komende operatie. Angst voor kanker was nog geen gespreksonderwerp. Het veel veiligere 'hoe houd ik mijn borstvoeding op peil' wel. Ze had behoefte aan structuur, houvast, planning.

 Kolfplan

De laatste dagen van de kraamweek maakte ik dus een kolfplan voor haar. Een kleine moeite voor mij, voor haar een wereld van verschil.
Voor een maximaal gevoel van veiligheid en controle  ging het kolfplan uit van de minst gunstige herstelcurve na de operatie. Zo lag er geen enkele druk op snel weer aanleggen en melkproductie hebben, want de vriezer zou vol liggen met pakjes voeding voor zoonlief.

Opluchting...

Na 3 maanden kwamen de sms-en met gunstige berichten;  de operatie was goed gegaan, de tumor goedaardig en de borstvoeding binnen mum van tijd weer op gang - er was zelfs nog een voorraadje over voor de eerste tijd op het kinderdagverblijf. Vanaf nu kon het zorgeloze genieten gaan beginnen...

De klap

Helaas. Het genieten lukte niet zo goed. Ze was gezond en weer halve dagen aan het werk, maar het opgeluchte, blije gevoel bleef achterwege. Andere, 'negatieve' emoties schreeuwden om aandacht. Parkeren van gevoelens werkte niet meer.

Vraag om hulp

Ik ontving een mail waarin ze me om hulp vroeg. Haar een beetje kennende wist ik dat dit een enorme stap voor haar was. Ik was zo trots op haar als een moeder op de eerste stapjes van haar kind!
En zette haar direct aan het werk: 'Schrijf je verhaal en mail het me vóór ons gesprek.'

In dit verslag werd heel duidelijk hoe ieder gevoel van boosheid, onmacht, verongelijktheid of angst direct omgebouwd werd tot een optimistisch actieplan. Zij liet zich niet kisten, deed niet aan zelfmedelijden en ging niet zitten zeuren en treuren over niet te veranderen zaken!

Emoties zijn niet positief of negatief

Uiteindelijk waren er maar twee gesprekken nodig, want hoefde deze sterke, stijdlustige vrouw maar één ding te leren; Voelen zonder oordeel.
Het is niet zwak om je kwetsbaarheid te voelen, het is niet raar dat je boos bent op je lichaam omdat het een gezwel produceert, je bent geen slecht mens als je af en toe jaloers bent op iedereen met een onbezorgde zwangerschap...

Emoties zijn wat ze zijn, wat je er mee doet maakt ze tot 'goed' of 'slecht'.
Soms is een potje brullen of een uurtje klagen het beste wat je voor jezelf kunt doen! Omdat het je hart lucht geeft. Omdat je jezelf dan serieus neemt. Omdat je daarna sterk en écht optimistisch je leven verder vorm kunt geven.