Relatie-advies van een negenjarige

We klimmen over de duinen naar het strand.
Zonder inleiding meldt bonuskind me dat hij niet van plan is te gaan trouwen.
Ik zeg hem dat hij dat natuurlijk helemaal zelf mag weten en vraag hem vervolgens of ik mag weten waarom niet?

Hij heeft echt geen zin in een vrouw die hem de hele tijd klusjes laat doen en waarvan hij hard moet werken terwijl zij op de bank zit te relaxen, zegt hij.
Ik geef hem groot gelijk. (En vraag me intussen af hoe hij aan dit beeld komt...)

We raken in gesprek over liefde en relaties, over gelijkwaardigheid, vriendschap naast verliefdheid, elkaar vrij laten om je te ontwikkelen én in elkaar blijven investeren, moeite voor de ander doen.
In eerste instantie denk ik dat ik veel te moeilijke onderwerpen voor hem aansnijd, maar dat blijkt een ongegronde angst; hij praat enthousiast mee, vertelt hoe hij er over denkt en stelt zinnige vragen.

Ineens valt hij stil.
Ik vraag hem wat er is.
"Klaartje, je moet papa vaker laten merken dat je verliefd op hem bent hoor!"
krijg ik als antwoord.

Perplex kijk ik hem aan.

Ik knuffel mijn lief regelmatig als hij er bij is, stuur hem youtube-liefdesliedjes en statusupdates (met hartjes...) op Facebook, heb overal foto's van hem, vertel bonuskind én zijn vader regelmatig hoeveel ik van ze houd.
Er zijn nogal wat mensen om mij heen die zich afvragen of het vlinders-in-buik-stadium ooit ophoudt bij mij, ik houd het al bijna 4 jaar vol om zeer regelmatig intens verliefd te zijn.

Dan realiseer ik me, dat hij nog geen Facebookprofiel heeft, er heel vaak niet bij is als ik een verliefde bui heb én dat ik me enigszins inhoud qua vrijerij als hij er wél is.
Ik wil dat hij ziet en voelt dat er genegenheid en chemie tussen ons is, ik wil niet dat hij gegeneerd raakt over zijn uitgebreid zoenende vader...

"Vind je dat ik papa dat te weinig laat merken dan?" vraag ik schaapachtig als ik van mijn verbazing bekomen ben.
"Ja, veel te weinig", antwoordt hij opgewonden, "straks wil hij een andere vrouw, Klaartje, en dat zie ik echt niet zitten!"

Ik ben ontroerd en aangeslagen tegelijk.
Ontroerd, want dit is niet de eerste keer dat hij me duidelijk maakt dat ik wat hem betreft voor altijd bij zijn vader moet blijven.
Aangeslagen, omdat dit jochie, net als alle kinderen van gescheiden ouders, net als ik zelf op zijn leeftijd, zijn blindelingse vertrouwen in de liefdesrelaties van zijn ouders al is kwijtgeraakt.

Die gevoelens kunnen wel even wachten, ik ben op dit moment tenslotte in een Uitermate Belangrijk Gesprek verwikkeld.
Mijn pogingen om het tobbende mannetje naast mij gerust te stellen, door te vertellen wat ik zoal voor zijn vader voel en doe, komen duidelijk niet aan.
Het is allemaal wel aardig, maar totáál ontoereikend in zijn ogen.
Om de relatie nu en in de toekomst veilig te stellen dient er direct een verleid-plan opgesteld te worden...

Met een frons tussen zijn wenkbrauwen draagt hij me bloedserieus een aantal dingen op:

1.  Geef papa complimenten en applaus voor wat hij goed doet, iedere dag.
2. Als je iets niet leuk vindt, mag je dat maar 1x zeggen en daarna zeg je dat je hem toch nog lief vindt.
3. Je moet lachen als papa je iets vertelt!
4. Kijk verliefd en geef hem knipoogjes, dat vindt hij leuk.
5. Koop een moppenboek en leer de moppen uit je hoofd; mannen houden van grapjes, dus die moet je ze vertellen...

Terwijl mijn mond langzaam open zakt van dit lijstje, barst mijn lief in een bulderend gelach uit, omhelst zijn zoon en bemoeit zich ineens ook met het gesprek; dat moppenboekje moet er heel gauw komen, zoonlief begrijpt wat mannen leuk vinden!

Vader en zoon rennen naar de waterlijn, mij in gedachten verzonken achterlatend...

                   -------------------------------------------------------------------


Ben benieuwd of jullie ook wel eens met je mond vol tanden hebben gestaan, na een onverwacht advies van je (stief)kinderen? Laat me meelachen, vertel je verhaal in de reacties alsjeblieft!