Relatie-advies van een negenjarige

We klimmen over de duinen naar het strand.
Zonder inleiding meldt bonuskind me dat hij niet van plan is te gaan trouwen.
Ik zeg hem dat hij dat natuurlijk helemaal zelf mag weten en vraag hem vervolgens of ik mag weten waarom niet?

Hij heeft echt geen zin in een vrouw die hem de hele tijd klusjes laat doen en waarvan hij hard moet werken terwijl zij op de bank zit te relaxen, zegt hij.
Ik geef hem groot gelijk. (En vraag me intussen af hoe hij aan dit beeld komt...)

We raken in gesprek over liefde en relaties, over gelijkwaardigheid, vriendschap naast verliefdheid, elkaar vrij laten om je te ontwikkelen én in elkaar blijven investeren, moeite voor de ander doen.
In eerste instantie denk ik dat ik veel te moeilijke onderwerpen voor hem aansnijd, maar dat blijkt een ongegronde angst; hij praat enthousiast mee, vertelt hoe hij er over denkt en stelt zinnige vragen.

Ineens valt hij stil.
Ik vraag hem wat er is.
"Klaartje, je moet papa vaker laten merken dat je verliefd op hem bent hoor!"
krijg ik als antwoord.

Perplex kijk ik hem aan.

Ik knuffel mijn lief regelmatig als hij er bij is, stuur hem youtube-liefdesliedjes en statusupdates (met hartjes...) op Facebook, heb overal foto's van hem, vertel bonuskind én zijn vader regelmatig hoeveel ik van ze houd.
Er zijn nogal wat mensen om mij heen die zich afvragen of het vlinders-in-buik-stadium ooit ophoudt bij mij, ik houd het al bijna 4 jaar vol om zeer regelmatig intens verliefd te zijn.

Dan realiseer ik me, dat hij nog geen Facebookprofiel heeft, er heel vaak niet bij is als ik een verliefde bui heb én dat ik me enigszins inhoud qua vrijerij als hij er wél is.
Ik wil dat hij ziet en voelt dat er genegenheid en chemie tussen ons is, ik wil niet dat hij gegeneerd raakt over zijn uitgebreid zoenende vader...

"Vind je dat ik papa dat te weinig laat merken dan?" vraag ik schaapachtig als ik van mijn verbazing bekomen ben.
"Ja, veel te weinig", antwoordt hij opgewonden, "straks wil hij een andere vrouw, Klaartje, en dat zie ik echt niet zitten!"

Ik ben ontroerd en aangeslagen tegelijk.
Ontroerd, want dit is niet de eerste keer dat hij me duidelijk maakt dat ik wat hem betreft voor altijd bij zijn vader moet blijven.
Aangeslagen, omdat dit jochie, net als alle kinderen van gescheiden ouders, net als ik zelf op zijn leeftijd, zijn blindelingse vertrouwen in de liefdesrelaties van zijn ouders al is kwijtgeraakt.

Die gevoelens kunnen wel even wachten, ik ben op dit moment tenslotte in een Uitermate Belangrijk Gesprek verwikkeld.
Mijn pogingen om het tobbende mannetje naast mij gerust te stellen, door te vertellen wat ik zoal voor zijn vader voel en doe, komen duidelijk niet aan.
Het is allemaal wel aardig, maar totáál ontoereikend in zijn ogen.
Om de relatie nu en in de toekomst veilig te stellen dient er direct een verleid-plan opgesteld te worden...

Met een frons tussen zijn wenkbrauwen draagt hij me bloedserieus een aantal dingen op:

1.  Geef papa complimenten en applaus voor wat hij goed doet, iedere dag.
2. Als je iets niet leuk vindt, mag je dat maar 1x zeggen en daarna zeg je dat je hem toch nog lief vindt.
3. Je moet lachen als papa je iets vertelt!
4. Kijk verliefd en geef hem knipoogjes, dat vindt hij leuk.
5. Koop een moppenboek en leer de moppen uit je hoofd; mannen houden van grapjes, dus die moet je ze vertellen...

Terwijl mijn mond langzaam open zakt van dit lijstje, barst mijn lief in een bulderend gelach uit, omhelst zijn zoon en bemoeit zich ineens ook met het gesprek; dat moppenboekje moet er heel gauw komen, zoonlief begrijpt wat mannen leuk vinden!

Vader en zoon rennen naar de waterlijn, mij in gedachten verzonken achterlatend...

                   -------------------------------------------------------------------


Ben benieuwd of jullie ook wel eens met je mond vol tanden hebben gestaan, na een onverwacht advies van je (stief)kinderen? Laat me meelachen, vertel je verhaal in de reacties alsjeblieft!

Elke dag vakantie!

Wat hebben we het toch allemaal druk. We kijken met z'n allen uit naar het volgende echt vrije weekend, over een maand, wanneer er geen 3 sociale afspraken in de agenda staan. We rekenen uit wanneer we ons weer een vakantie kunnen veroorloven.

In de tussentijd staan we voor dag en dauw op, om in de 16 á 18 uur die we in een dag proppen zo veel mogelijk lijstjes te kunnen afwerken op zo veel mogelijk gebieden.
Niet alleen geven we onszelf voor de volle honderd procent op ons werk, ook thuis werken we ons een slag in de rondte; was, afwas, taxi-diensten, huiswerk, mantelzorg, maaltijden, broodtrommels...

Een moderne vrouw weet hoe belangrijk vriendinnen voor haar zijn, dus op gezette tijden wordt daarmee afgesproken. Dan willen we nog fit en slank blijven, er dient gesport te worden; met een beetje geluk heeft een goede vriendin dezelfde hobby, dan kunnen we 2 vliegen in één klap slaan en samen gaan hardlopen of zwemmen.

We willen weten wat er in de wereld gebeurt, maar voor de krant hebben we geen tijd; we volgen het nieuws in de auto, als we tenminste niet gebeld worden. Voor onze eigen ontwikkeling volgen we een cursus.

Van alle kanten worden we gewaarschuwd dat partners gemakkelijk uit elkaar groeien, dus ook daar dient quality-time voor gereserveerd te worden; 3 maanden achter elkaar te moe zijn om te vrijen doet de relatie vast geen goed...
Maar van binnen bouwt zich een spanning op, een continu aanwezig gevoel van stress en controle, dat romantiek en intimiteit, maar ook onze levensvreugde in het algemeen behoorlijk in de weg kan staan.

Overdreven?
Was het maar zo!

Veel vrouwen die ik begeleid zijn de balans tussen werken en ontspannen, tussen controle en overgave volledig kwijt.
Daarnaast zijn ze zo druk bezig om voor hun omgeving te zorgen, om een goede werkneemster, moeder, vriendin, dochter en partner te zijn, dat ze hoegenaamd geen privétijd hebben.

Natuurlijk help ik bij het stellen van prioriteiten, leren nee zeggen en delegeren.
Maar om energie aan anderen uit te delen, moet je eigen batterij wel opgeladen zijn.
Mijn grootste aandachtspunt is daarom het systematisch inbouwen van tijd voor jezelf.

Dagelijks werk je hard, loop je stress en vermoeidheid op, ben je heel serieus bezig met je taken en zelfgestelde doelen.  Je zou ook dagelijks bezig moeten zijn met plezier hebben.
Ontspannen en genieten wil je niet vooruitschuiven naar vakantie of pensioen!

Om heel goed te worden in vrij zijn en leuke dingen doen, legde ik mijzelf een jaar geleden de 'verplichting' op om iedere dag een uur vakantie te vieren.
Na de eerste onwennige weken wil ik nu niet anders meer. Daarnaast raad ik het iedereen aan. (Sommige mensen zouden zeggen 'dringt ze het iedereen op' :-))

Een paar voorbeelden van mijn #vakantievaneenuur activiteiten?
*een rondje fietsen en mijn hoofd lekker leeg laten waaien
*een (strand)wandeling met mijn fototoestel mee, om mooie luchten te fotograferen
*een uurtje lezen (géén studieboek, hoe graag ik die ook lees) met een kopje thee
*lekkere muziek opzetten en in de kamer dansen terwijl ik meezing
*een collage van foto's maken
*met mijn mp3speler op de bank liggen en naar muziek luisteren

Voor mij vallen sociale activiteiten niet onder mijn #vakantievaneenuur, omdat ik introvert ben en het beste oplaad van tijd alleen, hoe graag ik me ook met anderen omring.
Dat wil zeggen dat een vriendin bellen voor mij niet telt, terwijl iemand anders er compleet van wordt opgeladen. Het is even puzzelen wat voor jou persoonlijk het beste werkt...

Ik ben benieuwd hoe anderen zich op dagelijkse basis opladen.
Wat zijn jouw favoriete vakanties van één uur?
Ik hoop het te lezen bij de reacties, wie weet doe ik nog wel een paar fantastische nieuwe vakantie-ideetjes op!

Portret van een parttime gezinsleven

De drie weken gezinsvakantie met vriend en bonuskind zitten er alweer op; ze zijn voorbij gevlogen en zoals altijd kost het me wat tijd om af te kicken van de interactie, intimiteit en gezelligheid die we met z'n drietjes delen.
Het voelt wat leeg, zo zonder dat lieve joch om ons heen...
Tegelijkertijd hoef ik me nu niet meer steeds af te vragen of wat ik doe wel pedagogisch verantwoord is en heb ik meer tijd voor mijzelf, dat is ook wel weer lekker.

Omdat in onze situatie de afstand te groot is voor co-ouderschap, is er geen andere mogelijkheid dan het vormen van een weekend- en vakantiegezin. Gelukkig kan mijn vriend aan het begin van 'onze' weekends zijn zoon wel vrijdags van school halen, zodat hij nog wat contact houdt met zijn dagelijkse leven.
En sinds zoonlief oud genoeg is, zijn we regelmatig op Skype te vinden met z'n allen.
De mogelijkheden van videogesprekken zijn eindeloos; bijkletsen, gekke bekken trekken, spelletje met papa doen, huiswerk maken... en twee weken geleden gaf hij zijn moeder een virtuele rondleiding door ons -op dat moment niet erg opgeruimde- vakantiehuis... :-)

Weekendvaders vallen nogal gemakkelijk in de 'pretpark-en-sinterklaas-relatie-valkuil'.
Hoe logisch dit ook is ( je hebt tenslotte maar weinig tijd samen, dus waarom zou je die niet zo leuk mogelijk besteden?), wij willen dit juist niet. We streven naar een zo normaal mogelijk gezinsleven binnen de beperkte tijd en ruimte die ons gegeven is.
Mijn vriend wil vader zijn, geen speelkameraadje.
Dat klinkt mooi, maar is niet gemakkelijk te realiseren; de dagelijkse routine van het naar school en sportclubs gaan, gaat volledig aan ons voorbij. Iedere 14 dagen opnieuw blijkt dat een weekend erg kort is.

Vakanties zijn heerlijk, want dan is er meer tijd.
Ik heb dit keer de eerste 2 delen van Harry Potter voorgelezen. Vader en zoon hebben meerdere levels van een computerspel kunnen uitspelen (vraag me niet welk spel, hun game-tijd is mijn privé-tijd!).
We hebben dagelijks kunnen zwemmen, vliegeren en fietsen.
Neefje en nichtje kwamen 5 dagen logeren (bonuskind door het dolle heen en wij na die tijd behoorlijk moe, maar het was een geslaagde logeerpartij!).

In drie weken tijd komen er natuurlijk ook heel wat 'was je haren, poets je tanden, ruim je troep op'-momenten voorbij. De laatste week kwam daar nog iets anders bij; meneer ging iedere dag een kwartiertje vroeger naar bed, om zijn moeder niet op de eerste schooldag op te zadelen met een kind met een vakantie-jetlag.
We waren best tevreden met onszelf; zaterdagavond leverden we een fris gewassen, uitgerust, enthousiast en gebruind kind bij zijn moeder af, met een tas vol schone kleren. Maar ja, bepaalde routines die hebben wij dus gewoon niet. Zo kon het gebeuren dat zijn nagels drie volle weken lang niet geknipt zijn...