Met een bosje bloemen bezoek ik de kraamvrouw van vorige maand. Niet iets wat ik normaal gesproken doe, maar zij had het net na de geboorte van haar kind zo moeilijk, dat ik nog even aanwaai nu.
Haar zoontje werd geboren met 2 klompvoetjes. Hoewel dit tijdens de laatste echo al geconstateerd was, konden de ouders het niet geloven totdat hun kind er was.
De eerste dag raakte moeder haar kind niet aan, behalve om te voeden.
Bij het verschonen van zijn luier, dat ik bewust bij haar op bed deed, durfde ze niet naar zijn vervormde voetjes te kijken. Terwijl ik zachtjes tegen hem sprak en over zijn voetjes aaide begon zij stilletjes te huilen.
Al snel kwam het hoge woord er uit; in haar geboorteland hebben kinderen met klompvoetjes nog steeds nauwelijks toekomst. Ze was er van overtuigd dat haar zoon geen soort van leven zou krijgen door zijn handicap.
Later vertelde ik haar dat de behandelmethodes in Nederland goed zijn én dat de behandeling vergoed wordt door de ziektekostenverzekering. Liet haar foto's van ingegipste babybeentjes zien. Foto's van lopende kleuters...
Ze durfde nog niet te hopen.
De eerste afspraak in het ziekenhuis was fantastisch; naast een baby met twee beentjes in het gips kregen de ouders veel informatie en het vertrouwen dat hun zoon in goede handen was.
Nu ik terug ben in dit gezin zie ik een tevreden baby, bij zijn moeder op de arm. Ze trekt zijn broek uit en laat me vol trots zijn nieuwe gips zien; de dokter heeft vanmorgen gezegd dat de stand van de voeten al verbeterd is en met dat nieuws is ze dolblij.
Ik vraag haar hoe het met haar is, ze antwoordt me stralend dat ze nog een beetje moe is, maar dat is niet belangrijk. Het gaat goed met haar zoon, hij heeft geen pijn van het gips, hij drinkt goed en slaapt lekker, dat is wat telt! Dan geeft ze hem een dozijn kleine kusjes.
Ik krijg tranen in mijn ogen van ontroering.
Met dit kind komt het wel goed, of hij nou orthopedische schoenen nodig heeft of niet...
