Handel ondanks...

Het lijkt zo simpel. Je moet het gewoon doen. Handelen ondanks gebrek aan zelfdiscipline, zin, moed of tijd.
Tien minuten per dag kan iedereen wel gefocust en dapper zijn, riepen ze op de laatste 3-daagse cursus waar ik was. En met die tien minuten per dag verander je je gewoontes, dus je leven.

Ik was sceptisch. Ten eerste over mijn eigen vermogen om het vol te houden. Zodra mijn cursus Portugees afgelopen was, zakte mijn discipline in als een plumpudding, ik heb door iemand anders opgegeven huiswerk nodig om te blijven oefenen.
Maar ook over de impact die tien minuten op je leven kunnen hebben was ik wat lacherig. Wezenlijke verandering bereiken door een paar minuutjes, het zal wel....

Intussen ben ik drie weken verder en heb ik -op één dag na- iedere dag mijn huiswerk gedaan. Het scheelt wel dat ik voor de eerste 90 dagen opdrachten heb meegekregen, ik hoef nog niet helemaal zelfstandig gedisciplineerd te zijn.

Aan de tien minuten heb ik me nog nooit gehouden; het blijkt dat ik alleen moeite heb met beginnen. Zodra ik bezig ben werk ik zonder moeite een half uur tot een uur geconcentreerd aan wat ik me ten doel heb gesteld. Daarna ben ik me toch tevreden over mezelf!


Ik ben benieuwd waar mijn huiswerk-trouw me aan het einde van deze 90 dagen gebracht zal hebben...

Introvert in een extraverte wereld

Ik ben dol op feestjes, eetafspraken, dagjes uit, dansavonden, bijklets-sessies met vrienden.

Op dansles, maar ook bij een vergadering of nascholing informeer ik naar ieders wel en wee, ventileer ik mijn mening en stel gemakkelijk vragen.

Ook in mijn werk maak ik graag en veel contact.
In mijn rol als coach/counselor luister ik verhoudingsgewijs natuurlijk meer dan dat ik praat, maar als kraamverzorgende haal ik dat ruimschoots in.

Mensen noemen mij vaak extravert; spontaan, betrokken, enthousiast, energiek, nieuwsgierig, bij tijden zelfs een bemoeial.
Kletskous en gezelligheidsmens als ik ben, classificeer ik mijzelf toch als introvert.

Volgens de MBTI wordt het onderscheid tussen introvert en extravert bepaald door hoe je oplaadt, waar je je energie vandaan haalt.
Na een drukke werkdag vol sociale contacten nog met plezier de kroeg in of naar een feestje om te ontspannen? Waarschijnlijk is je voorkeur Extravert.
Liever met een boek op de bank bijkomen, of twee uur niks hoeven zeggen na dezelfde werkdag? Klinkt als een introverte voorkeur...

Mijn hele agenda is opgebouwd rond mijn behoefte om me terug te kunnen trekken na veel sociale contacten.
Als ik bij een kraamgezin werk, een bijzonder intensieve tijd met een overvloed aan contact en emoties, dan plan ik 's avonds geen sociale activiteiten in. Een uurtje naar dansles kan nog net, als ik in vredesnaam maar niet hoef te praten!

Voor en na een coachingsgesprek plan ik ruimschoots 'alleen-tijd' in.
Een 3-daagse training in een grote groep? Hoe leuk en inspirerend ook, daarna ben ik sociaal uitgeput en verheug ik me op twee administratieve dagen achter mijn computer...

Het heeft me heel wat jaren en bergen vermoeidheid gekost voor ik uitgedokterd had hoe ik fit en in balans blijf. Gek genoeg schaamde ik me tot voor kort zelfs voor mijn behoefte om me terug te trekken.

Sinds ik bewust introverte dagen inplan na een drukke tijd balanceer ik niet meer continu op het randje van uitputting. Daarnaast is het rendement van mijn sociale rustdagen ook ineens veel groter.
Waar ik voorheen alleen maar bezig was met uitpuffen, bijslapen en ontstressen heb ik nu tijd voor buiten zijn, bewegen, lezen, studeren, schrijven, nadenken en wegwijs worden in sociale media.
Heerlijk!

Sinds een paar maanden doe ik op mijn introverte dagen online klussen voor 2 bevriende ZZPers. Zaken waar zij niet aan toe komen en die ik met plezier van ze overneem. Rustig achter mijn eigen PC, in mijn eigen tijd.

Dit resulteerde onder andere in een extra VAR-aanvraag voor mijn bedrijfsactiviteiten:
Springtij- Virtual Assistent

Ben ik al volleerd? Welnee! Ik zucht en steun tijdens het leren kennen van alle mogelijkheden van Facebook pages, stoei met Dropbox en andere applicaties, ben nog veel tijd kwijt met wegwijs worden.

Intussen geniet ik met volle teugen.
Wie had een paar jaar terug kunnen denken dat ik  tijdens mijn oplaad-tijd ook voor Springtij aan het werk zou zijn?

Op dit moment woon ik niet aan de kust. Hoe vrijwillig en tijdelijk deze situatie ook is, ik mis strand en zee regelmatig. Zo ook gisterochtend.
Tot ik de zon in liep, om foto's van mijn huidige leefomgeving te maken; het spiegelende water van Delfshaven maakt dat ik van Rotterdam zou kunnen gaan houden...

Muziek voor donkere dagen

Er zijn van die momenten in je leven dat positief voorwaarts streven er even niet inzit. Geen wilde plannen, geen gerichte actie, geen hoopvolle gedachten, eigenlijk is optimistisch de dag doorkomen al teveel gevraagd...

Dagen waarop je verdriet je overspoelt, je woede in je maag brandt ,  je angst je ademhaling opjaagt, je eenzaamheid je recht in het gezicht kijkt.

Op die emotionele-moeras-dagen draai ik vaak wel 15 keer achter elkaar een zelfde nummer, een muziekje dat mijn emoties verzacht of waaruit ik kracht put. Rond de 5e keer begint het meezingen. 

Het hangt van het type druildag af welk lied hoog scoort, een krachtnummer of juist een balsem-lied;

I Won't Back Down van Johnny Cash of Sweet Streams van Kirtana bijvoorbeeld.

Een snelle rondvraag bij vrienden en cliënten gaf me veel verschillende songs, ik heb ze gisteren in een afspeellijst  Verduren en Kracht putten geplaatst op YouTube.

Ik weet zeker dat deze lijst nog lang niet compleet is.

Wat is jouw Muziek Voor Donkere Dagen?

Hoeksteen van de Samenleving 2.0

Ik stap binnen in een gezin waar een kleintje met een spoedkeizersnee ter wereld gekomen is. De afgelopen dagen zijn behoorlijk spannend geweest.
Moeder krijgt nu nog 4 dagen zorg, om de overgang van ziekenhuis naar de thuissituatie te begeleiden.

Van de zorgplanner kreeg ik de volgende informatie:
'Haar vriend is niet de vader van het kind, ik weet ook niet hoe het zit hoor, ze woont ook alleen geloof ik'.
Ik knoopte dit goed in mijn oren; door mij zouden er geen automatische papa-opmerkingen richting vriend gemaakt worden!

Wat blijkt?

Hij heeft een kind uit een eerdere relatie.
De breuk is al jaren een feit, het litteken nog vers.
Hij wilde pertinent geen kinderen meer.
Te veel pijn rondom geen full-time vader kunnen zijn.

Toen zij hem ontmoette had ze al jaren een grote kinderwens.
Ze was dolblij met haar nieuwe lief.
Haar verlangen naar een kind werd sterker.

Zij wilde hem noch haar kinderwens opgeven, beide waren haar te dierbaar.

Een onmogelijke situatie... of toch niet?

Ik stap binnen bij een stel met een LAT-relatie, waar de vrouw door middel van IVF en een donor haar lang gewenste kind gekregen heeft.
Haar vriend heeft de eerste uren na de geboorte met dit meisje op zijn blote bast gezeten, haar kind met warmte en huidcontact op deze wereld verwelkomd terwijl zij onvoorzien lang op de uitslaapkamer lag.
Een prachtige serie intieme foto's van de geboorte en de eerste dagen van moeder en dochter gemaakt.
Een week vrij genomen om voor hen te zorgen.
Nu ik er ben gaat hij een paar dagen naar zijn eigen huis, neemt hij tijd voor zijn eigen kind.

Ik zie een hoop onbegrip, vragen en meningen van anderen in het verschiet.
Mensen oordelen met borreltafel-psychologie over de door dit stel gemaakte keuzes, praten over bindingsangst en een in hun ogen onvolwaardige relatie.

Ik zie iets anders.
Ik zie twee mensen die de ander de ruimte en vrijheid geven om hun diepste verlangens vorm te geven.
Ik zie partners die beseffen dat ze elkaar niet hoeven te veranderen.
Ik zie liefde en dat maakt me blij.

Eb en Vloed

In het dagelijks leven laat ik mij regelmatig overspoelen. Door intense emoties, veel sociale contacten, een volle agenda. Niks mis mee. Balans haal ik uit meebewegen met het interne getij. Na een periode van vloed of zelfs springtij komt er als vanzelf weer een terugtrekkende beweging op gang.
Zo had ik vorige week een eb-weekje in Zeeland; heerlijk!

Pislink

Haar zoon werd geboren in deze Ramadan-maand.
Natuurlijk vast Samira dit jaar niet mee, pas bevallen en zogende vrouwen zijn vrijgesteld van vasten.
Wel houdt ze rekening met haar familie, ze eet en drinkt weinig en doet dat buiten hun gezichtsveld.

Ik wil voorkomen dat ze door haar marginale drinken een blaasontsteking ontwikkelt en vraag haar naar eventuele klachten bij het plassen. Ze vertelt me dat ze al 5 jaar chronische blaasontsteking heeft en minstens 8 antibioticakuren per jaar krijgt.

Heimelijk geïrriteerd over de zoveelste slechte intake en overdracht die ik in de zorg meemaak, vraag ik naar haar eerste blaasontsteking. Wat veranderde er 5 jaar geleden in haar leven?
Verlegen vertelt ze me dat ze toen trouwde.
"Kreeg je direct na je huwelijksnacht klachten?" vraag ik ten overvloede en krijg een ferm "ja" als antwoord.

Waarop ik toch even check of ze goed op de hoogte is van alles wat je zelf kunt doen om blaasontsteking veroorzaakt door seks te voorkomen. Ze blijkt van niets te weten!
Mijn irritatie slaat om in boosheid - hoe kan de huisarts deze voorlichting hebben laten liggen?
Maar het wordt nog gekker; de arts heeft de klacht niet eens aan het pas voltrokken huwelijk gekoppeld.
Ze krijgt pijn bij het plassen, ze levert een potje plas in en krijgt een kuurtje- zo gaat het al 5 jaar.
Geen voorlichting, geen screening op eventuele geslachtsziektes bij de zoveelste antibioticakuur in korte tijd...

Toegegeven, het voelt wat vreemd, over seksualiteit praten met een traditionele moslima. Ik zoek naar 'keurige' woorden die toch niets te raden over laten. Heb het over gemeenschap, toiletbezoek,  penis en vagina, posities in plaats van het ineens wel erg plat klinkende 'standjes'. Maar ik blijk het lastiger te vinden dan Samira om er over te praten. Zij is vooral bezig met het verzamelen van zo veel mogelijk informatie, reageert open op alles wat ik vraag of zeg. Stuurt en passant een sms naar haar man om hem cranberry capsules te laten kopen op weg naar huis; je kunt het maar alvast in huis hebben tenslotte!

In mijn achterhoofd tuimelen ondertussen zinnen uit dé maatschappelijke discussie van het moment over elkaar heen; 'ze willen zich niet aanpassen aan onze cultuur', 'de islam onderdrukt vrouwen' en ga zo nog maar even door. Ik zie Samira bij de huisarts zitten, met een lange jas aan en een hoofddoek op, beleefd wachtend op advies van de autoriteit op het gebied van gezondheid. Ineens ben ik pislink. Natuurlijk moeten immigranten integreren, de taal leren. Vanzelfsprekend moeten rechten van vrouwen en homo's verdedigd worden tegen fundamentalisten van allerlei pluimage. Maar wij moeten er met z'n allen voor waken om niet alvast voor de ander in te vullen dat het verspilde moeite, taboe of anderszins niet interessant genoeg is om belangstelling te tonen, door te vragen en voorlichting te geven. Anders wordt het nooit wat met die emancipatie...

Welkom kleine Samira, Senna of Reda...

...
Welkom in Nederland, via Port of Entry de Geboortekliniek Den Haag!

Je moeder is nog niet zo lang in dit land, maar ze heeft de inburgeringscursus met glans gehaald. Als je een jaar oud bent wil ze bij het ROC de leergang verzorging gaan doen. Plannen genoeg. Vóór haar trouwen heeft ze je vader al duidelijk gemaakt dat ze absoluut wilde blijven werken. Slimme meid.

Maar nu eerst wennen aan het moederschap. Besluiten welke adviezen van wie ze serieus neemt. Balanceren tussen gevoel en verstand, moderniteit en traditie, geluk en bezorgdheid, verliefdheid en slapeloosheid.
Zich afvragen of jij het niet te warm of te koud hebt, of ze wel genoeg borstvoeding voor je heeft, of ze je kan beschermen...

Als ze geluk heeft, dan treft ze een kraamverzorgende die meer in het gezin achterlaat dan instructies over babyverzorging en een punctueel ingevulde temperatuurlijst.

Iemand die haar man betrekt bij de verzorging van zijn dochter, hem tactvol uitnodigt en over zijn terughoudendheid heen helpt.
Iemand die met respect omgaat met andere huiselijke gewoontes, haar schoenen uitdoet bij de voordeur.

Ik gun je moeder een kraamverzorgende die haar een beetje wegwijs maakt in 'Nederland voor jonge moeders'.
Zodat ze weet, dat er koffieochtenden voor moeders en hun baby zijn, of voorleesmiddagen voor peuters en kleuters in de bibliotheek;
Dat ze kan gaan babyzwemmen of naar babymassage of dreumesgym kan met je;
Dat het juist voor kinderen met een donkere huidskleur erg belangrijk is om veel buiten te komen in druilerig Nederland.

Maar ik heb sinds de verkiezingsuitslag van vanmorgen een spookbeeld in mijn hoofd; 15 procent van de Nederlanders koos gisteren voor de PVV. Door alle lagen en leeftijdscategorieën van de bevolking heen.
Ik vrees dat een al lang aanwezige trend in de kraamzorg alleen maar sterker wordt. Het klinkt ongeveer zo:

'Bij allochtonen is 3 uur kraamzorg per dag echt wel genoeg hoor. Ze doen het toch op hun eigen manier. En er is altijd familie in huis. Vaders bemoeien zich niet met hun baby. Ik weet niet wat ik daar in huis moet doen als ik de controles en de was gedaan heb.'

Voor je ouders én voor jou hoop ik dat jullie een kraamverzorgende treffen die open staat voor een ontmoeting, die de tijd neemt om thee te drinken met jullie gezin, die je vader het vertrouwen geeft dat hij zijn dochter in bad kan doen.

Bovenal wens ik je dat je je welkom en geliefd zult voelen in dit land!

Verzorgen of verwennen?

Tijdens mijn opleidingen tot kraamverzorgende en coach werd er stevig op gehamerd:
Ontneem een mens zijn verantwoordelijkheid niet.
Help alleen daar waar de ander hulp nodig heeft, maak de ander niet afhankelijker van je dan strikt noodzakelijk.
In de verzorging ligt het hospitalisatie-syndroom, met als kenmerken onder andere verlies van initiatief, aangeleerde hulpeloosheid en vervlakking van emoties op de loer.
Tijdens een coachingstraject verstoort het willen helpen van je coachee zijn of haar proces. Daarnaast kun je je rol als waarnemer en begeleider niet goed vervullen als je bezig bent met zorgen voor en oplossingen aandragen voor je coachee.

Willen helpen is een levensgrote valkuil.

Voor veel vrouwen is hun leven nog steeds doordrenkt met automatisch verzorgen en helpen, het overnemen van verantwoordelijkheid.
Een zondagochtend met mijn lief en bonuskind in het zwembad leverde bijvoorbeeld het volgende plaatje op; moeders 'wassen en drogen' hun kinderen van 8 jaar of ouder nog steeds, vaders staan gezellig naast dezelfde leeftijd kinderen terwijl ze beiden hun haren wassen of zich afdrogen en aankleden.
Maar het gaat verder, zit dieper.

Hoeveel vrouwen trekken zonder uitgebreide voorbereiding de deur achter zich dicht als ze een paar dagen weg gaan voor werk of privétijd met vriendinnen? Vol vertrouwen dat hun partner zorgt dat de achterblijvers te eten krijgen, op tijd op school en club aankomen, schone kleren hebben?
Om mij heen zie ik stapeltjes klaar gelegde kleren (voor kinderen én man), koelkasten vol voorgekookte maaltijden, lijstjes met draaiboeken.
Nu heb ik er niks op tegen om het de achterblijvers een beetje makkelijker te maken, zo kun je tenslotte vaker van huis als vrouw ;0). Wat ik wel zorgelijk vind, is de vanzelfsprekendheid waarop vrouwen voor mannen gaan zorgen als waren ze hun kinderen.
Ik betrap mijzelf regelmatig op me verantwoordelijk voelen voor het contact met de moeder van mijn lief, het overnemen van de planning rondom zijn zoon, het beheren van zijn agenda en portemonnee, het bepalen of zijn spijkerbroek in de was moet of niet... om vervolgens verontwaardigd te reageren als hij er van uit gaat dat ik de was en de sociale contacten bijhoud!

Volgens mij werken vrouwen door hun conditionering als verzorgster een vorm van hospitalisatie van hun mannen in stand. Dit patroon bestaat al eeuwen, het doorbreken kost dus tijd en energie. Mij lijkt het een goed idee als iederéén lessen krijgt over eigen verantwoordelijkheid en het hoe en wanneer van overnemen of helpen. Intussen oefen ik vlijtig door met de zaken laten bij wie ze horen.

Betekent dit nu dat ik niks meer voor een ander wil doen buiten de noodzakelijke hulp?
Zeker niet!

Een kraamvrouw wordt door mij verwend, de eerste week. Haar leven staat op z'n kop, nachtrust bestaat nauwelijks meer, hormonen en emoties gieren door haar lijf. Ze kan nog lang genoeg bewijzen dat ze alles zelf kan doen, de eerste 8 dagen krijgt ze ontbijt op bed, fris geurende schone lakens, fotoreportages van haar en haar kind, een bezoek-en-rusttijd-bewaakster, zo veel mogelijk quality-time met haar partner.
De verse vader verwen ik ook. Voor hem is deze periode net zo ingrijpend en vaak hangt hij er maar een beetje bij, alles lijkt te draaien om borstvoedingen, om moeder en kind. Moeder leert haar kind kennen terwijl hij druk is met aangifte doen, geboortekaartjes bestellen, familie informeren, luiers kopen. Hij krijgt dus ook ontbijt op bed, speciale vader-kind-tijd en middagrust. Daarnaast neem ik heel bewust een taak op me die niet in mijn pakket hoort; ik strijk zijn overhemden zodat hij met zijn vrouw kan praten.

Thuis strijk ik zelden. Ik vind het een vervelend klusje en mijn lief kan het beter en sneller.
Maar op dagen waarop hij het moeilijk heeft en ik oefen met het loslaten van mijn automatische neiging tot zorgen en helpen en overnemen, op die dagen strijk ik soms wel.
Als geschenk in de vorm van bewust een beetje verwennen.
.

Turks Stoombad

Op dit moment werk ik bij Turkse Nederlanders. (Jonge, slimme, leuke, goed opgeleide, moderne, sociaal betrokken mensen overigens. Daar hebben we er in Den Haag een heleboel van, maar dit terzijde.)
Hun eerste kind werd vorige week met een spoedkeizersnee gehaald, het gezin had een moeizame start. Nu gaat alles goed en zijn ze thuis. En bloedonzeker. Hun kraambureau gaf ze als extra ondersteuning 4 halve dagen KraamzorgPlus cadeau, door mij geleverd.
Een golf van angstige vragen kwam op me af, gisteren; 'Hij is roze, is dat erg?' (Nee, hij heeft een prachtige kleur waar menig baby jaloers op kan zijn...) 'Hij hikt, is dat gevaarlijk?' 'Hoe moet ik hem vasthouden, kan ik zijn nek breken?' 'Hij valt in slaap voordat hij goed geboerd heeft, kan hij nu stikken?' 'Zit zijn luier niet te strak?'.... Zelden voelde ik me nuttiger dan gisteren.; na 4 uur voorlichting en ondersteuning liet ik een stuk rustiger ouderpaar achter.
Dacht ik.

Vanmorgen trof ik een moeder op de rand van paniek met een knalrode baby. Ze had de verloskundige al wakker gebeld om 4 uur vannacht, omdat haar zoon rode vlekken vertoonde. Die had laconiek geantwoord dat baby's rood zien als ze het te warm hebben, proberen te poepen of zich druk maken. Dus of mevrouw kindlief maar even wilde temperaturen en daarna wat laagjes af wilde pellen... Door stress en onervarenheid is temperaturen niet goed gelukt; de thermometer gaf 36,0 aan. Geschrokken maakte de moeder een kruik, zette de thermostaat op 26 graden, deed haar kind een muts op, dekte het extra toe. Had ze nou maar beter naar haar schoonmoeder geluisterd, die bleef gisteravond maar zeggen dat er een extra dekentje in de wieg moest...

Huilend vraagt de moeder mij wat er mis is met haar kind.
Ik begin maar eens met zijn temperatuur op te nemen; 38 graden, mama is er nu van overtuigd dat haar zoon echt ziek is! Ze wil de huisarts bellen. Ik stel voor dat zij even lekker gaat douchen in haar super-de-luxe net geïnstalleerde combi-douche-stoommachine waarmee ze de Hammam in huis heeft gebracht, terwijl ik haar spruit in alleen een rompertje met een lakentje op bed laat liggen. Als hij over een uur nog te warm is dan zullen we bellen. Ze kijkt me aan alsof ik gek ben. 'Maar Klaartje, hij is knalrood en heeft koorts!!'

Ik vraag haar of ze wel eens een half uur in haar stoomkabine zit. Ja, nogal wiedes, ze houdt van stomen, anders had ze dat ding niet in de badkamer antwoordt ze geëergerd. Hoe zie je er uit als je een half uur in je privé-hammam hebt gezeten vraag ik haar. Rood natuurlijk, antwoordt ze snel en gedachteloos. Dan hoort ze zichzelf; even is ze stil, ze zuigt een teug lucht tussen haar tanden naar binnen, kijkt me aan en begint opgelucht te lachen....


Na een uurtje was haar zoon overigens weer prachtig op temperatuur ;0)

Beginnende Marketing

Afgelopen week was ik op verzoek terug in een gezin waar ik ruim twee jaar geleden voor het eerst kwam; toen om de kersverse ouders bij te staan in het wennen aan hun nieuwe rol als ouder, nu om het tweede kind in de familie te verwelkomen.
Er zijn al heel wat gezinnen in Den Haag waar ik bij toeval een eerste keer kwam kramen en waar ik vervolgens heel bewust terug gevraagd ben voor ieder volgend kind. Ik vind dat helemaal geweldig; er is al een relatie opgebouwd, want geloof me, de eerste week na de bevalling gaat diep, dus kan ik nog sneller en beter inspelen op de behoeften van dit specifieke gezin.
Het gevolg is dat de 'recidief-gezinnen' vaak nóg tevredener over mijn begeleiding zijn en me met hernieuwd enthousiasme aanprijzen bij hun vriendinnen, collega's, zussen en nichtjes.
Deze fantastische mond-tot-mond-reclame werkt zowel vóór als tegen mij...

Ik besef heel goed dat iedere ondernemer juist op zoek is naar reclame voor verleende diensten in de vorm van persoonlijke aanbevelingen en testimonials en ik ben natuurlijk heel blij dat ik op deze manier aan een groeiende groep leuke klanten kom, begrijp me niet verkeerd. Maar de noodzaak om me beroepsmatig te profileren wordt op deze manier niet snel groter dan mijn koudwatervrees!

Zoals ik al eerder schreef gaat 2010 het jaar worden waarin ik mijn bedrijf zichtbaarder en herkenbaarder maak. Om niet in de oude valkuil van perfectionisme te vallen, sta ik mijzelf toe dat met hele kleine stapjes te doen. Twee belangrijke stappen heb ik nu, in dit laatste gezin, gezet.
Ik heb verteld wat ik nog meer doe en kan, behalve kraamcoaching, wat hele leuke gesprekken én een vraag om op de hoogte gehouden te worden opleverde (O jee, zien jullie daar ook de noodzaak van een nieuwsbrief of iets dergelijks verschijnen??).
Daarnaast heb ik gevraagd of ik hun bijzonder positieve feedback om mocht bouwen tot een anonieme testimonial voor mijn toekomstige website. Hoewel ik zeker wist dat het antwoord een volmondig 'ja!' zou worden bonkte mijn hart in mijn keel... Maar ik heb nu, behalve toestemming voor het bovenstaande, de belofte gekregen dat de kraamvrouw tijdens haar verlof een LinkedIn-profiel gaat aanmaken en dan een persoonlijke aanbeveling schrijft!

Op naar de volgende uitdaging...

goede voornemens

Dit jaar gaat het gebeuren; Springtij ontstijgt het niveau van mond-op-mond-reclame, om te beginnen met een Blog!
Wordt vervolgd...