Angstig wacht ze mijn oordeel af.
Ze heeft net verteld hoe vreselijk alles mis ging vannacht.
Haar zoontje van 3 dagen oud huilde maar en huilde maar en ze wist niet wat te doen.
Uiteindelijk is ze in paniek de slaapkamer uitgestormd, tegen haar man gillend dat ze dit dus niet kon en dat hij het maar moest oplossen.
Ze schaamt zich rot voor haar reactie.
En nu zit ze klaar om het label 'unfit mother' van mij uitgereikt te krijgen...
Ik kijk haar aan en voel haar verdriet. De enorme onzekerheid. Het oordeel wat ze over zichzelf heeft, de schuld en schaamte die daarbij horen. Haar eenzaamheid en haar gevoel van onvermogen.
(Bij de intake voor kraamzorg heeft ze al aangegeven meer dan gemiddeld onzeker te zijn over haar aanstaande moederschap. Dat was het moment dat het kraambureau mij belde, om te vragen of ik deze speciale begeleiding te zijner tijd wilde gaan doen.
Graag natuurlijk! Wat ik het allerliefste doe is vrouwen begeleiden naar balans in hun leven en zelfvertrouwen in hun moederrol. Het huishouden doe ik er bij...)
Ik zeg haar dat het heel verstandig van haar was om weg te lopen toen haar emoties haar overspoelden. Dat het huilen van baby's door merg en been kan gaan en dat je van pure machteloosheid soms de raarste dingen kunt doen.
Omdat je denkt dat het aan jou ligt.
Omdat je niet wilt dat je kindje lijdt.
Omdat het huilen na een tijdje als aanklacht tegen jou kan gaan klinken.
Omdat je niet begrijpt wat er is, en dat je razend of bang maakt, of je je superstom voelt.
Ongelovig kijkt ze me aan. Ze dacht er van langs te krijgen, ze krijgt een compliment.
Dit accepteert ze natuurlijk niet zonder slag of stoot, ze probeert me te overtuigen van haar onacceptabele gedrag.
Ik laat haar vol vuur vertellen waarom ze fout is.
Niet omdat ik die mening deel, maar omdat ik graag wil weten met welke overtuigingen over haarzelf we hier allemaal te maken hebben...
Je kunt geen emoties en onderliggende overtuigingen opruimen voordat je ze onderkent!
Na een tijdje valt ze stil. Ze weet het niet meer en begint te huilen.
Ik nodig haar uit om alle tranen die ze in zich heeft gewoon te laten stromen, het huilen niet te onderdrukken.
Ze verklaart me voor gek en zegt dat ze dan over twee weken nog jankt.
Dat is het moment waarop ik háár tegen spreek; ik leg haar uit dat het steeds wegdrukken van emoties ze veel langer laat bestaan.
Dat ingeslikte tranen een blokkade gaan vormen.
Dat je voor het niet willen voelen van pijn en verdriet een prijs betaalt.
Dat je dan gevoelens van vreugde, verbondenheid en liefde ook minder diep kunt beleven.
Dat ik nog veel meer over de kracht van emoties kan vertellen, maar dat dit niet het moment is, want ze doet nu iets heel belangrijks: huilen!
Vervolgens laat ik haar zonder verder commentaar het volgende youtube-filmpje zien:
Ze huilt ongeveer 10 minuten hartverscheurend en haalt daarna opgelucht adem.
Waarna ze haar zoontje knuffelt en wij een heel verhelderend eerste gesprek over haar onzekerheid hebben.
Het wordt een mooie kraamtijd. Met prachtige, intense gesprekken.
In de 3e en 4e maand na de geboorte van haar zoon komt ze nogmaals bij me, om wat oude emoties op te ruimen.
Ze voelt zich nu lichter én zekerder dan dat ze voor mogelijk hield.
-------------------------------------------------------------------------------
De kracht van het uiten van emoties en het omvormen van je onderliggende overtuigingen blijft mij verbazen. Zelf heb ik jarenlang alles binnen gehouden en dat heeft me heel wat levensenergie en tijd gekost.
Gelukkig heb ik nu de tools, expertise en levenservaring om mijzelf en anderen bij dit proces te begeleiden!
Zelf iets te melden over de kracht van emoties? Ik ben benieuwd naar jouw verhalen.
Dat kan natuurlijk onder de deze blog.
Voor privéberichten - bijvoorbeeld over op dit moment nog geblokkeerde emoties, waarbij je wel wat hulp kunt gebruiken - kun je me natuurlijk mailen op klaartje@springtijcoaching.nl
