Altijd bereikbaar, nergens echt aanwezig...

Kort geleden was ik een heerlijke lange dag in de sauna met een goede vriendin.
Naast mijn dagelijkse #vakantievaneenuur  is zo'n Thermenbezoek voor mij een manier om de balans tussen voor anderen en voor mijzelf zorgen goed te houden.

Tijdens ons derde rondje zweten zaten we met vijf anderen in de saunakabine.
Er heerste een lome, ingekeerde stilte. Die werd onverwacht verstoord door het keiharde geluid van een mobiele telefoon.
Dat geluid was zo niet kloppend op die plaats, dat er een wat lacherig sfeertje ontstond (Waar is de banana-split- camera?) .
Maar tot verbazing van de rest begon één dame driftig in haar berg badstof te graven, waardoor het geluid alleen maar harder werd. Vervolgens viste ze haar Blackberry uit de zak van haar badjas en drukt de beller geïrriteerd weg.
Natuurlijk belde degene die haar wilde spreken nog twee keer, en nog twee keer drukte zij het gesprek met veel bombarie weg, om vervolgens IN de sauna terug te gaan zitten bellen...luidkeels haar ergernis meldend aan de beller.
Het kwam niet in haar op om de sauna te verlaten!
En de zes mensen om haar heen waren te verbijsterd om haar te vertellen dat ze naar buiten moest.

Dit voorval zette me weer eens aan het denken over het continu bereikbaar willen en moeten zijn waar veel mensen aan lijden.
De reacties van deze dame waren voor mij naast lachwekkend ook interessant; hoezo wordt ze geïrriteerd als iemand haar stoort op het kanaal dat ze daarvoor beschikbaar stelt? Als je mensen niet laat weten dat je soms niet bereikbaar bent, als je je telefoon meeneemt de sauna in én opneemt, wie valt er dan eigenlijk iets te verwijten?
Je zult je eigen rustmomenten moeten creëren en beschermen.

Nou ben ik zelf niet bepaald heilig als het om dit onderwerp gaat; nog niet zo lang geleden checkte ik om het half uur mijn mobiel op mail of andere berichten. Tijdens een saunadag hield ik me rustig en checkte ik 'maar' 2x tussendoor mijn berichten -daarmee het ontspannende effect van de sauna meteen weer om zeep helpend...

Tegenwoordig zet ik mijn mobiel uit voor ik de sauna in ga en pas als ik afscheid van mijn vriendin genomen heb zet ik hem weer aan. Dit geldt ook voor andere afspraken met mensen, mijn telefoon gaat op stil.

Ik werk dagelijks blokken tijd zonder interruptie van telefoon en internet. En krijg daardoor veel meer gedaan in kortere tijd. Zodat ik daarna even op Facebook kan kletsen...

Als ik met mijn bonuskind op stap ben, verdwijn ik niet meer in mijn mobiel. Zelf vind ik onverdeelde aandacht zo fijn om te krijgen, ik wil hem dat ook geven. Niet slechts lichamelijk aanwezig zijn en eigenlijk met mijn energie op Facebook zitten!
(En het grappige is, omdat ik hem volledige aandacht geef als hij daar behoefte aan heeft, heb ik daarna weer tijd voor mijzelf, want gaat hij tevreden iets voor zichzelf doen!)

Ik ben nog steeds veel online te vinden. Ik bel daarnaast veel met mijn vriendinnen.
Omdat het voor mij een vorm van ontspanning is.
Andere mensen kijken TV...  :-)

Maar dat gevoel van altijd bereikbaar moeten zijn, dat heb ik gelukkig overwonnen.
Het leeft een stuk ontspannener!


Hoe doen jullie dat?
Hoe houden jullie het evenwicht tussen bereikbaar zijn en ongestoorde tijd,
tussen afleiding/ontspanning en focus?
Ik hoor het graag!

Handel ondanks...

Het lijkt zo simpel. Je moet het gewoon doen. Handelen ondanks gebrek aan zelfdiscipline, zin, moed of tijd.
Tien minuten per dag kan iedereen wel gefocust en dapper zijn, riepen ze op de laatste 3-daagse cursus waar ik was. En met die tien minuten per dag verander je je gewoontes, dus je leven.

Ik was sceptisch. Ten eerste over mijn eigen vermogen om het vol te houden. Zodra mijn cursus Portugees afgelopen was, zakte mijn discipline in als een plumpudding, ik heb door iemand anders opgegeven huiswerk nodig om te blijven oefenen.
Maar ook over de impact die tien minuten op je leven kunnen hebben was ik wat lacherig. Wezenlijke verandering bereiken door een paar minuutjes, het zal wel....

Intussen ben ik drie weken verder en heb ik -op één dag na- iedere dag mijn huiswerk gedaan. Het scheelt wel dat ik voor de eerste 90 dagen opdrachten heb meegekregen, ik hoef nog niet helemaal zelfstandig gedisciplineerd te zijn.

Aan de tien minuten heb ik me nog nooit gehouden; het blijkt dat ik alleen moeite heb met beginnen. Zodra ik bezig ben werk ik zonder moeite een half uur tot een uur geconcentreerd aan wat ik me ten doel heb gesteld. Daarna ben ik me toch tevreden over mezelf!


Ik ben benieuwd waar mijn huiswerk-trouw me aan het einde van deze 90 dagen gebracht zal hebben...